Święto Zakochanych

Choć wydawać by się mogło, że Walentynki to twór współczesnych czasów, którego pojawienie się związane jest z konsumpcyjnym odbiorem świata, nic bardziej błędnego. To święto miłości obchodzone było już w średniowieczu w południowej i zachodniej Europie. Pierwowzorem walentynek było starorzymskie święto Luperkalia, obchodzone w dniach 14 i 15 lutego. Wówczas kapłani Fauna, Luperkowie (Luperci) w grocie, w której wilczyca wychowała legendarnych założycieli Rzymu, Remusa i Romulusa, składali Faunowi ofiarę, poświęcając kozę na znak płodności i psa na znak oczyszczenia. Wokół Palatynu odbywał się wyścig dwóch męskich drużyn, w którym młodzi zawodnicy odziani w skóry poświęconych kóz biegnąc, chłostali widzów ich skrawkami. Dotknięcie takim skrawkiem kobiety miało sprawić, że wkrótce stanie się matką, co jest ukoronowaniem ludzkiego związku. Kobiety swoje wypisane imiona wrzucały do urny. Mężczyźni losowali je i odszukiwali kobiety ku chwale Fauna.
Rozwiązłość obyczajów zakończył cesarz rzymski Oktawian August, nakazując przedmałżeńską wstrzemięźliwość, ogłaszając trwałość związku małżeńskiego i zabraniając prostytucji. Dla przykładu - za złamanie nakazu wstrzemięźliwości ukarał swoją rodzoną córkę i wnuczkę, zsyłając je na bezludną wyspę.
Lupercalia pod taką presją zmieniły charakter, ich patronką stała się Junona (February Juno), opiekunka kobiet i macierzyństwa, której czczenie przypadało na 15 lutego.
W tym dniu natchnieni miłością młodzieńcy okazywali uczucia swoim wybrankom wypisując ich imiona, a następnie podrzucając pod domostwa - i w tym można upatrywać początków zwyczaju obdarowywania osób ukochanych dedykowanymi prezencikami.
Chrześcijaństwo zezwalało na kultywowanie zakorzenionych obyczajów, starając się zaadaptować wiele świąt do swoich potrzeb, by integracja z pogańską społecznością odbywała się płynniej. Zachowano święto pasterzy, przypisując mu nowego patrona. Został nim święty Walenty (valentulus - ten silny). Kapłan Walenty za panowania cesarza Klaudiusza II Gota został skazany za udzielanie narzeczonym ślubu chrześcijańskiego wbrew edyktowi cesarskiemu i stracony w dniu 14 lutego. Legenda głosi, że zaprzyjaźniwszy się z córką więziennego strażnika, pokochał ją i pozostawił jej na pożegnanie liść o kształcie serca podpisany "Od twojego Walentego".

Obecnie sposobów na okazanie miłości jest wiele: od kartek, wyrobów cukierniczych w kształcie serc, słodyczy, po miłosne sms-y. Najpopularniejszym i najbardziej skutecznym sposobem na okazanie uczucia pozostają nadal kwiaty i to oczywiście róże.
Róża jest symbolem miłości i namiętności. Starożytni Grecy i Rzymianie wiązali ją z Afrodytą i Wenus, boginiami miłości i piękna. Przez setki lat bezsłownie wyznawano nimi uczucia, stały się więc z czasem symbolem poufności. Łacińskie wyrażenie sub rosa (dosłownie: pod różą) oznacza słowa powierzone w tajemnicy. W starożytnym Rzymie dziką różę umieszczano na drzwiach pokoi, w których przedmiotem dyskusji były poufne sprawy. Choć róże uważa się za symbol miłości, w trakcie ich wręczania należy stosować się do kilku zasad, dotyczących zarówno doboru odpowiedniego koloru, jak i ich ilości.

Znaczenie koloru róż
Czerwona róża, kwiat kochanków, oznacza trwałą namiętność, szczerą miłość oraz odwagę i pożądanie. Mowa kwiatów: Kocham Cię!
Biała róża oznacza uduchowioną miłość, pokorę, niewinność, czystość, sekret. Mowa kwiatów: Jesteś aniołem, Tęsknię za Tobą, Zawrzyjmy pokój.
Różowa róża to kwiat słodkich myśli. Jest symbolem wdzięczności, szlachetności, uznania i podziwu. Mowa kwiatów: Jesteś cudowna, Dziękuję!
Pomarańczowa róża oznacza entuzjazm, fascynację i pożądanie. Mowa kwiatów: Chcę czegoś więcej, Jestem z Ciebie dumny.
Fioletowa róża symbolizuje miłość od pierwszego wejrzenia, majestatyczność oraz oczarowanie. Mowa kwiatów: Od razu mnie zachwyciłaś, Chcę Cię oczarować, Zasługujesz na to, co najwspanialsze.

Znaczenie ilości róż